၂၀၁၆ခုႏွစ္မွ စ၍ အေျပာင္းအလဲႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္
ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ား၏ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမ်ားေၾကာင့္ေရာ၊ ျပည္တြင္းရွိ
အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္တို႔၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေၾကာင့္ပါ ႏွစ္ကာလ
သိပ္မၾကာလိုက္ အရွိန္အဟုန္ႀကီးစြာႏွင့္ တိုးတက္လာခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံတကာ၏
အကူအညီျဖင့္ တစ္တိုင္းျပည္လံုး အလိုက္ စီမံကိန္းႀကီးမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚလာရာ
လုပ္သားတိုင္း အဆင့္အတန္းရွိေသာ အလုပ္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္လာၾကသည္။ ထိုသို႔
လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္မ်ား ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာသလို၊ တိုင္းျပည္တြင္
ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာ သယံဇာတအရင္းအျမစ္မ်ားကိုလည္း စည္းစနစ္က်က်ႏွင့္
ထုတ္ယူသံုးစြဲလာခဲ့သည္။
ဤကဲ့သို႔ သယံဇာတမ်ား မျပဳန္းတီးေအာင္
ထိန္းခ်ဳပ္လာခဲ့ရာတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရက နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ
ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈကို ဦးစားေပးလာခဲ့သည္။ ဟိုးအရင္ကလို ဓါတ္ေငြ႔မ်ားကို ထုတ္ယူ၍
သူမ်ားႏိုင္ငံသို႔ ေရာင္းစားမည့္အစား၊ ကိုယ္တိုင္ ဓါတ္ေငြ႔သံုး
လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္ရံုကို တည္ေထာင္ၿပီး ပိုလွ်ံသည့္
လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားကိုသာ ျပန္ေရာင္းခ်မည္ဆိုေသာ ဦးတည္ခ်က္ကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။
ထိုလမ္းစဥ္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္လာခဲ့ရာ သံုးႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ႀကီးစြာေသာ
အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ႀကံဳခဲ့ရသည္။
ထိုသည္ကား အျခားမဟုတ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းရွိ ပခုကၠဴၿမိဳ ႔ရဲ ႔မလွမ္းမကမ္း အကြာတြင္
ယူေရနီယံ ဓါတ္သတၱဳေၾကာကို ရွာေဖြ႔ေတြ႔ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္နီးခ်င္း
ႏိုင္ငံႀကီးမ်ားသာမက၊ တစ္ကမာၻလံုးကပါ ထိုသတင္းေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို
ပို၍ အေရးေပးလာၾကသည္။ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာမွ ကမ္းလွမ္းမႈမ်ား ေရာက္ရွိလာၾကရာ၊
ထိုအထဲမွ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ ႔အကူအညီကို ရယူၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ
႔ပထမဦးဆံုးေသာ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုကို ပခုကၠဴၿမိဳ ႔နားတြင္
တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုမွ ရရွိသည့္
စြမ္းအင္ျဖင့္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးသည္ ၿမိဳ႔ရြာမ်ား မေျပာႏွင့္၊
ေက်းလက္ေဒသမ်ားပါ မက်န္ ၂၄နာရီ မီးမွန္စြာ ရရွိခဲ့သည္။
အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ယခင္အခါက ေဆာင္ထားေလ့ရွိသည္ အင္ဗက္တာမ်ားႏွင့္
ဘက္ထရီအိုးမ်ားကို အမိႈက္သိမ္းကားမ်ားထံ အပ္ႏွံၾကသည္။
မီးအားျမွင့္စက္မ်ားကို ျပတိုက္ပို႔ဖို႔ ႀကံစည္ၾကသည္။ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားတြင္
သံုးေလ့ရွိသည့္ ယူပီအက္စ္မ်ားကို ထိုင္ခံုမ်ား၊ ကုတင္မ်ား ေထာက္က်ဳိးလွ်င္
ခုဖို႔အတြက္ အသံုးျပဳၾကသည္။ ေရခဲေသတၱာမ်ားတြင္ သံုးေလ့ရွိသည့္
ေဆာ့ဖ္ဂတ္မ်ားကိုမူ ကေလးအငိုတိတ္ေအာင္ ျပသည့္ အေရာင္ေျပး
မီးလုံးေလးမ်ားသဖြယ္ ကစားစရာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၾကသည္။
ဤသို႔လွ်င္
ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကမာၻေပၚတြင္ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုမွ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား
ထုတ္ယူသံုးစြဲေသာ ႏိုင္ငံမ်ားရဲ ႔စာရင္းတြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္
ေဖာ္ျပျခင္း ခံခဲ့ရေလေတာ့သည္။
သကၠရာဇ္ ၂၀၂၆ခု ... ဒီဇင္ဘာလ (၂၅) ရက္ေန႔ ...
မွန္ထဲတြင္ ေပၚေနသည့္ မိမိပံုရိပ္အား ကိုျမင့္ေမာင္ေသခ်ာျပန္ၿပီးၾကည့္သည္။
ခုနေလးတင္မွ ေသခ်ာက်နစြာ Gillette ကိုသံုးၿပီး ရိပ္ထားသျဖင့္
သူ႔ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္စလံုးသည္ စိမ္းျမၿပီး ေျပာင္ရွင္းေနသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊
ပါးသိုင္းေမြး ထူလပ်စ္ေတြႏွင့္ စာရင္ေတာ့ နဲနဲပိုၾကည့္ေကာင္းသည့္
အသြင္ေပါက္ေနသည္။ ကိုယ့္ဟာကို သေဘာက်သြားသည့္ အေလ်ာက္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလး
ခြ်န္ထုတ္၍ ေတးသြားတစ္ခုအလိုက္ ေလခြ်န္မိသည္။ ၿပီးေနာက္ မွန္တင္ခံုေဘးက
ပလတ္စတစ္ျခင္းေလးထဲတြင္ ရွိသည့္ ဘီးကို ေကာက္ယူ၍ သူ႔ဆံပင္ ဘုိေကကို
အေၾကာင္းေလး ျဖစ္သြားေအာင္ ဖီးလိုက္သည္။ စိတ္တိုင္းက်သည္ အထိ ဖီးၿပီးမွ
ဘီးကို ျပန္ခ်၍ မွန္ကို ျပန္ၾကည့္ရာ သူ႔ႏႈတ္မွ ထြက္ေနသည့္
ေလခြ်န္သံတီးလံုးက ရပ္သြားသည္။
“ေသစမ္းကြာ ... ဒီဆံပင္ေတြက ဆိုးထားတာမွ မၾကာေသးဘူး .. ခ်က္ခ်င္း ျပန္ျဖဴေနျပန္ၿပီ”
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေရရြတ္ၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ ၾကည့္မွန္ထဲက
ပံုရိပ္ကို ဆက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႔ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းက
တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္ေသာ့တြဲႏွင့္ ဦးထုပ္ကို ဆတ္ခနဲ
ျဖဳတ္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာခဲ့သည္။ ႏႈတ္မွမူ
“ျမင့္ေမာင္ .. ျမင့္ေမာင္ .. သိပ္လွခ်င္မေနစမ္းနဲ႔ .. မင္းလုပ္ရတဲ့အလုပ္ကေရာ အလွျပင္ဖို႔ လိုေနလို႔လား .. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိစမ္းပါ”
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆံုးမသလိုနဲ႔ မေက်မခ်မ္း ေျပာၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္
တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႔တြင္ ထိုးရပ္ထားသည့္ ယမဟာ ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔
ခြထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းကာ တရၾကမ္း
ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ ပခုကၠဴၿမိဳ ႔ရဲ ႔မိန္းလမ္းမႀကီး တေလွ်ာက္
သူ႔ဆိုင္ကယ္အိတ္ေဇာမွ တဒီးဒီး ျမည္သံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ အေနျဖင့္ သူ႔လုပ္သက္ေလးႏွစ္အတြင္း အလုပ္ကို ေနာက္က်ဖူးသည္ဟူ၍
တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးေသးပါ။ ဒီစံခ်ိန္ကိုေတာ့ သူအၿမဲ ထိန္းသိမ္းရေပလိမ့္မည္။
ဒါကလည္း သိပ္ခက္ခဲေသာ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ
ကိုျမင့္ေမာင္အား အလုပ္မသြားဖို႔ရန္ ေနာက္ကေန၍ လိုက္လံဆြဲထားမိသူ
တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သည္ကား
အသက္၄၀ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ေသာ လူပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္သာ ...။
ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ျပည့္စြမ္းအားလို႔ အမည္ေပးထားေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ ႔
ပထမဆံုးေသာ ႏူးကလီယားဓါတ္ေပါင္းဖို စက္ရံုတြင္ ညေစာင့္အျဖစ္
အလုပ္၀င္ခဲ့သည္မွာ စက္ရံုစလည္ပတ္ကတည္းကျဖစ္သည္။ ဒီမတိုင္ခင္က
ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ပခုကၠဴၿမိဳ ႔ေပၚက မီးေသြးဖုတ္သည့္ အလုပ္ရံုတြင္
ႀကီးၾကပ္သူ အလုပ္သမားေခါင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ၿမိဳ႔ႏွင့္
မလွမ္းမကမ္းတြင္ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖို ရွိလာၿပီးေနာက္ သူတို႔လို
မီးေသြးဖုတ္သည့္သူ မေျပာႏွင့္၊ မီးစက္ေရာင္းသည့္ သူေတြေတာင္
အလုပ္ေျပာင္းလုပ္ရသည္ျဖစ္ရာ သူလည္းပဲ ထိုအထဲတြင္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သူက တျခားသူေတြထက္စာလွ်င္ ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမည္။ ျပည့္စြမ္းအား
စက္ရံုမႈး ျဖစ္သူရဲ ႔ေထာက္ခံခ်က္ႏွင့္ ညေစာင့္အျဖစ္ အလုပ္ရခဲ့လို႔ ျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္ထဲသမား ျဖစ္ေသာ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ ဒီလစာက ေလာက္ငွသည္ဟု ေျပာလွ်င္
ေျပာလို႔ရပါလိမ့္မည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီအလုပ္က ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္
သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလြန္းလွပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတစ္ေယာက္ထဲ ညေစာင့္အျဖစ္
လုပ္ရသည္ဟူ၍လည္း မဟုတ္ပါ။ သူႏွင့္တြဲလွ်က္ သစ္ထြန္းဆိုသည့္ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္
ရွိသည္။ သူကသာ ခ်ာတိတ္လို႔ ေခၚေပမယ့္ သစ္ထြန္းကလည္း သူ႔အသက္ႏွင့္သူေတာ့
ငယ္သည္ဟူ၍ ေျပာလို႔မရ။ အသက္၂၅ႏွစ္ကို ေက်ာ္လာၿပီမွန္း ဟိုတစ္ေန႔ကတင္
သူ႔ေမြးေန႔အျဖစ္ စင္တင္စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ႏွစ္ေယာက္သား
သြားခဲ့ၾကလို႔ မွတ္မိေနေသးသည္။ သူ႔လိုမ်ဳိး တစ္ေကာင္ၾကြက္ျဖစ္သည့္
သစ္ထြန္းသည္ သူ႔အား ခင္တြယ္ေနၿပီး တျခားမွာေတာင္ အလုပ္သြားမရွာဘဲ
ညေစာင့္ျဖစ္ သံုးႏွစ္တိတိ အတူလုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ေပသည္။
တစ္ခုေတာ့
ရွိသည္။ သစ္ထြန္း တျခားေနရာသို႔ ထြက္မသြားသည္ကိစၥက သူ႔အားခင္တြယ္ယံုတြင္
မကဘဲ၊ အလုပ္က ေအးေဆးေရသာခိုလို႔ ရေနလို႔ဟု ေျပာလွ်င္လည္း ရႏိုင္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္သိသေလာက္ ျပည့္စြမ္းအားစက္ရံုတစ္ခုလံုးတြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္
လံုၿခံဳေရးစနစ္ အားလံုးသည္ Automatic System မ်ားသာ။ ထိန္းခ်ဳပ္စနစ္ႏွင့္
တံခါးမႀကီးမ်ား၊ သတၱဳရွာေဖြစက္၊ CCTV၊ အခ်က္ေပး Alarm စနစ္၊ အားလံုး ..
အားလံုးသည္ သိၾကသည့္အတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
သူႏွင့္ သစ္ထြန္း လုပ္ရသည့္ အလုပ္က ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႔ မဟုတ္။ Reactor
(ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖို)ႏွင့္ ဓါတ္ခြဲခန္းသို႔ ၀င္ရာ
မိန္းတံခါးမႀကီးေဘးနားရွိ လံုၿခံဳေရးခန္းေလးထဲတြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး CCTV
screen ကုိ ၾကည့္ေနယံုသပ္သပ္သာ ျဖစ္ရွာသည္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့
သူတို႔စက္ရံုထဲတြင္ လာေရာက္လုယက္ၿပီး ယူစရာ ပစၥည္းရယ္လို႔
ကိုျမင့္ေမာင္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားလို႔မရပါ။ စက္ရံုက
လြင္တီးေခါင္ထဲတြင္ ရွိယံုမက၊ ေရာက္ဖို႔ကလဲ လမ္းမႀကီးကေန သပ္သပ္
လမ္းခြဲေလးအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေမာင္းလာရေသးသည္။ ဒီေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း
ေျပာရရင္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လုပ္သက္တေလွ်ာက္ လံုၿခံဳေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍
မွတ္မွတ္ရရ ေဆာင္ရြက္ဖူးတာဆိုလို႔ ပခုကၠဴ အနီးအနားပတ္၀န္းက်င္က
ရြာသူရြာသားေတြ ေျမသိမ္းခံရလို႔ဆိုၿပီး ဆႏၵလာျပတာရယ္ (ဒါကလဲ NGO
အမည္ခံအဖြဲ႔ေတြက ေျမွာက္ေပးလို႔ ျဖစ္မွန္း သူက ပခုကၠဴၿမိဳ႔သားမို႔
သိေနသည္)၊ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဆိုလား ဘာလား ညာလား
မသိတဲ့ လူတစ္စု ဆိုင္းဘုတ္ေတြကိုင္ၿပီး စက္ရံုေရွ ႔လာေအာ္တာရယ္၊ ဒီေလာက္ပဲ
သူႀကံဳဖူးပါသည္////
ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္ေနၾကေနရာတြင္
ထိုးထားခဲ့လိုက္ၿပီးေနာက္ ကုိျမင့္ေမာင္ သူ႔ေနရာေလးျဖစ္ေသာ Security Room
ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဒီေန႔က ခရစ္စမတ္ေန႔ ျဖစ္သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
ခြင့္ယူၾက၊ ခရီးသြားၾကႏွင့္မို႔ စက္ရံု၀င္းထဲတြင္္ လူအေတာ္ရွင္းေနသည္ကို
ကိုျမင့္ေမာင္ သတိထားမိသည္။ လံုၿခံဳေရးအခန္းထဲတြင္ေတာ့ သစ္ထြန္းက
သူ႔ထက္ေစာ၍ အထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။
“ေဟး .. အကိုႀကီး .. ညတုန္းက
ေဘာပြဲၾကည့္လိုက္ေသးလား” (ေမာ္နီတာမ်ား တင္ထားရာ ခံုေပၚကို
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဆန္႔တင္ထားရင္း ပ်င္းရိပ်င္းတြဲပံု ေပါက္ေနေသာ
သစ္ထြန္းက သူ႔ကို လွမ္းေမးသည္)
“ၾကည့္တယ္ .. မန္ယူကေတာ့
နည္းျပထပ္လဲဦးမွာလား မသိပါဘူးကြာ” (ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို သူထိုင္ရာခံုရဲ ႔ေရွ႔က
အံဆြဲထဲ လွမ္းထည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေျဖလိုက္သည္)
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ ..
ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မသိဘူးဗ် ... ေမာ္ရင္ဟိုကလဲ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ
ခံလား မသိဘူး .. သူ႔ခန္႔လိုက္တဲ့ ဒုတိယႏွစ္မွာ ဖလားရတယ္ .. ၿပီးေတာ့
ဇယားေအာက္ ထိုးက်သြားလို႔ ဂြာဒီယိုလာ ေရာက္လာတယ္ .. အခုအတိုင္းဆို
ဂြာဒီယိုလာလဲ ပ်ားတုတ္ေနၿပီ”
“သူပ်ားတုတ္တာ မတုတ္တာ အေရးမႀကီးဘူးဟ .. ငါ ငါးပုလင္းေလာက္ ရႈံးသြားတယ္”
“ဟုတ္လား .. အကိုႀကီးက ေလာဘႀကီးတာကိုး .. ဒါေပမယ့္ ရႈံးလဲ ျပသနာ မရွိပါဘူး .. အကိုႀကီးမွာ စားမယ့္အေပါက္က တစ္ေပါက္ပဲ ရွိတာ”
“ေခြးေကာင္ .. မင္း ငါ့ကို ေဒါက္ျဖဳတ္စရာလား .. ေအေဘေလး”
“ဟီး ... ဟီး”
မ်က္ႏွာႀကီးစူပုပ္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္က သစ္ထြန္းအား လွမ္းဆဲလိုက္ေပမယ့္
ဟိုေကာင္က မၿဖံဳပါ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တစ္ေန႔ ၁၂နာရီ အနည္းဆံုး ေတြ႔ေနၾကရသည့္
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ညီရင္းအစ္ကိုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။ သူ႔ကို
ဂရုမစိုက္ဘဲ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေနသည့္ သစ္ထြန္းရဲ ႔စားပြဲေပၚက ေျခေထာက္အား
လွမ္းကန္ဖို႔ ျပင္သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ တီဆိုသည့္ လွ်ပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းသံ
ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေမာ္နီတာ ရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
သူတို႔ရွိရာ ႏူးကလီးယားစက္ရံုရဲ ႔ အဓိက ဓါတ္ခြဲခန္းသို႔ ၀င္ရာ
မိန္းတံခါးေပါက္တြင္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖဴလႊသည့္ Lab Coat ကို ၀တ္ၿပီး
ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ား ေစ့မထားမႈေၾကာင့္ အမ်ဳိးသမီးေခ်ာ
၀တ္လာသည့္ ေအာက္ခံ ရင္ေစ့ရွပ္အင္းက်ီအျဖဴေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္
ရံုး၀တ္စကပ္တိုေလးကို ေသခ်ာစြာ ျမင္ေနရသည္။ ထို႔အျပင္ CCTV ကင္မရာ
ဆင္ထားသည့္ အေနအထားကလည္း အျမင့္ေနရာမွ ျဖစ္သျဖင့္ ေမာ္နီတာေပၚက
ျမင္ကြင္းတြင္ ခပ္ဟဟျဖစ္ေနေသာ အင္းက်ီေအာက္မွ ရင္သားႏွစ္မႊာရဲ ႔အေပၚပိုင္း
မို႔မို႔အသားေလးေတြႏွင့္အတူ၊ စကပ္အသား ကင္းလြတ္ေနေသာ သြယ္လ်ေျပျပစ္ေသာ
ေျခတန္၀င္း၀င္းေလးမ်ားကို စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ေတြ႔ေနရျပန္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင့္
ဂလုခနဲ တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ဳိခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ
“ေဒါက္တာ၀င့္သူ .. ေက်းဇူးျပဳၿပီး Access Card ကို Scanner ေပၚတင္ေပးပါ”
အင္တာကြန္းမွ တဆင့္လွမ္းေျပာလိုက္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ စကားအဆံုးတြင္
ေဒါက္တာ၀င့္သူဟု ေခၚေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ဳိးသမီးသည္ ကုတ္အကၤ် ီထဲမွ
ကတ္ျပားတစ္ခုကို ထုတ္ယူသည္။ မိန္းတံခါးႀကီးရဲ ႔ေဘးနားက ေဘာင္တြင္ တပ္ထားေသာ
Scanner ေရွ ႔သို႔ ကတ္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းၿပီး ျပလိုက္သည္။ ထိုလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္
သူမရဲ ႔ရင္သားမို႔မို႔ေတြ အကၤ် ီေအာက္မွ ယိမ္းခါသြားသည္။
“ေသာက္က်ဳိးနဲ နည္းတာႀကီး မဟုတ္ဘူး ... ၀င့္သူေလးကေတာ့ ပိုပိုၿပီးေတာ့ Hot လာတယ္ ဟ .. သစ္ထြန္းရ”
“ဟုတ္တယ္ .. အကိုႀကီး” (ကိုျမင့္ေမာင္ စကားကို သစ္ထြန္းက ခပ္တိုးတိုးႏွင့္
ေထာက္ခံလိုက္ၿပီး ရုတ္တရက္ ေျခာက္ေသြ ႔လာသလို ျဖစ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြအား
လွ်ာႏွင့္သပ္သည္)
တီခနဲ လွ်ပ္စစ္အသံထပ္ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္
ေဒါက္တာ၀င့္သူရပ္ေနရာ ေရွ ႔က သံလိုက္ဓါတ္သံုးေသာ့ (Magnetic Lock) က
ပြင့္ၿပီး မိန္းတံခါးမႀကီး ပိတ္ထားရာမွ ဟသြားသည္။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္
အနက္ေရာင္ေလးကို စီးထားသည့္ ေဒါက္တာ၀င့္သူ ၾကြၾကြရြရြေလး အထဲသို႔
ေလွ်ာက္လွမ္း၀င္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ ရွိရာ Security အခန္းသို႔
အျဖတ္တြင္ မွန္ေနာက္ဘက္မွ ျမင္ေနရသည့္ သူတို႔အား ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည့္
အၿပံဳးႏွင့္ လွမ္းၿပံဳးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။
“ၾဆာတို႔ .. ေအးေဆးပဲဟုတ္ ..”
ရုပ္ရွင္မင္းသမီးတစ္ေယာက္ ရႈံးႏိုင္လွသည့္ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးအား
ကိုျမင္ေမာင္ႏွင့္ သစ္ထြန္း အငမ္းမရၾကည့္ရင္း ျဖစ္ေနၾက ထံုးစံအတိုင္း
ဘာဆိုဘာမွ ျပန္မေျပာမိဘဲ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနၾကသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူက သူတို႔ကို
တစ္ခ်က္သာ ၾကည့္ၿပီး ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဓါတ္ခြဲခန္းရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။
တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေကာ္ရစ္တာတေလွ်ာက္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မွ ထြက္သည့္ အသံကိုသာ
စည္းခ်က္က်က် ၾကားေနရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ႏွင့္ သစ္ထြန္းတို႔ရဲ
႔ဆာေလာင္ေနသည့္ အၾကည့္မ်ားကမူ ကုတ္အကၤ် ီဖုံးထားသည့္တိုင္ အရိပ္အေယာင္ေလး
လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔တင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားကို မ်က္စိတစ္ဆံုး
လိုက္ၾကည့္ေနသည္သာ ...။
“တကယ္ဗ်ာ .. ဒီလိုမ်ဳိး ထူးခြ်န္တဲ့
ဦးေႏွာက္ရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာ ဒီေလာက္လွတဲ့ ကိုယ္လံုးရွိလိမ့္မယ္လို႔
က်ေနာ္ ထင္ကို ထင္မထားဘူး” (ေဒါက္တာ၀င့္သူ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားသည့္ေနာက္
သစ္ထြန္းက ေထာင္မတ္လာသည့္ သူ႔လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ ေနရာျပန္ခ်ရင္း
မစားရ၀မခမ္း ညည္းသည္)
“ဟေရာင္ .. ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာ .. မင္းေျပာေနတာ ငါ့ဇနီးေလာင္းေနာ္” (ကိုျမင္ေမာင့္က ျပန္ေနာက္ရင္း သစ္ထြန္းအားစသည္)
“ဟုတ္ပါၿပီ .. တစ္ေန႔က်ရင္ အစ္ကိုႀကီး အႀကံအဖန္လုပ္ၿပီး ကိုင္မလို႔ စဥ္းစားေနတာ မွတ္လား”
မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည့္ သစ္ထြန္းစကားေၾကာင့္
ကိုျမင့္ေမာင္အေတြးက လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ခန္႔တုန္းက စက္ရံုသို႔
လူႀကံဳလာပို႔သည့္ အျဖစ္အပ်က္ဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ စက္ရံုထဲက
၀န္ထမ္းအရာရွိတစ္ေယက္ဆီ ပစၥည္းလာပို႔သည္ဆိုေသာ ေကာင္မေလးသည္ ရွိလွမွ
အသက္၁၈ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္။ သို႔ေသာ္ သူမကိုယ္ေပၚရွိ အတိုင္းအထြာေတြက
၁၈ႏွစ္မက။ ေခ်ာတာကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာသည့္အထဲပါသည္။ ေနာက္ၿပီး
သူတို႔စက္ရံုေတြရဲ ႔လံုၿခံဳးေရးအထာေတြကိုလည္း ေသခ်ာမသိ။
ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ကေတာ့ ဒါမ်ဳိးအႀကိဳက္ေပါ့။
ခပ္တည္တည္ႏွင့္
လံုၿခံဳေရးအေၾကာင္းျပၿပီး ေကာင္မေလးရဲ ႔တင္ေတြေရာ၊ ရင္ေတြပါ
ဟိုစမ္းဒီစမ္းႏွင့္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လက္ကစားခဲ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္။
ေကာင္မေလးကလည္း အူတူအတေလးမို႔လို႔လား မသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္ ရုပ္တည္ႀကီးႏွင့္
သူမကိုယ္အား ကိုယ္တြယ္ေနသည္ကို ၿငိမ္ခံခဲ့သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္အဖို႔ေတာ့
ေမ့လို႔မရသည့္ ေန႔တစ္ေန႔ပင္။
အခု သစ္ထြန္းက
ျပန္ေျပာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ ေကာင္မေလးေနရာတြင္
ေဒါက္တာ၀င့္သူကို အစားထိုး ျမင္ေယာင္လာသည္။ သူမရဲ ႔ၿဖိဳးေမာက္တဲ့
ရင္ေတြႏွင့္ တင္သား၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြကို ႏိႈက္ကာ ကိုင္လိုက္ရရင္ ျဖင့္
... ရွလြတ္ ..။ အင္း ... ဒါေပမယ့္ ဥာဏ္ေကာင္းလို႔မွ အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔
ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရထားတာပဲ။ သူ႔ရဲ ႔ဒီအႀကံအဖန္က ေဒါက္တာ၀င့္သူႏွင့္ဆို
ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္။ ဟူးခနဲ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ မႈတ္ထုတ္ရင္း
စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေနေသာ အားကစားဂ်ာနယ္တစ္ခုကိုသာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
ေဒါက္တာ၀င့္သူ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ
ပ်င္းစရာေကာင္းလွသည့္ ညတစ္ညက အလိုလို ေရာက္ရွိလာသည္။
ည၈နာရီထိုးေလာက္အေရာက္တြင္ သစ္ထြန္းက ထိုင္ေနရာမွထသည္။ အကိုႀကီး .. က်ေနာ္
နဲနဲ patrol လွည့္လုိက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး အျပင္ကို ထြက္သြားသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္သာ အပိုအလုပ္ေတြဟု တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ရင္း ထိုင္ရာမွ မထဘဲ
က်န္ခဲ့သည္။ တကယ္လည္း ဒီလိုမ်ဳိးကိစၥက အပိုအလုပ္ေတြပါ။ သူတို႔
စက္ရံုတည္ရွိရာေနရာတြင္ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာသည္ဆုိ၍
ေခြးတစ္ေကာင္ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ ရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား ...။///
သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ သူ႔ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္
ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဆံုလည္ထို္င္ခံုရဲ ႔ေနာက္ေက်ာကို က်က်နနမွီလိုက္သည္။
ကိုယ္ကိုေလ်ာ့ေလ်ာ့ရဲရဲ အေနအထား ျပင္ဆင္လိုက္ၿပီး၊ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား
ေရွ ႔စားပြဲခံုေပၚ ဆန္႔တင္ရင္း ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ကိုယ္လံုးေလးကို မ်က္စိထဲ
ျမင္ေယာင္ကာ စိတ္မွန္းေလးႀကံဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ မ်က္စိမွိတ္ထားသည့္
သူ႔အေတြးအာရံုထဲတြင္ ေဒါက္တာ၀င့္သူတစ္ေယာက္ တူးပိစ္ဘီကီနီအ၀ါေရာင္ေလး ၀တ္ကာ
(မြ) ဆိုၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စု၍ လုပ္ျပေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ
႔လက္တစ္ဖက္က ထိုင္ခံုေဘး တြဲလြဲက်ေနရာမွ တေျဖးေျဖး ေရြ႔ၿပီး ေပါင္ဂြၾကားကို
အုပ္မိလိုက္စဥ္တြင္ တီခနဲ အသံက်ယ္ႀကီးကို မိန္းဂိတ္တံခါး၀ဆီမွ
ၾကားလိုက္ရသည္။
“ဟိုက္ .. ဧည့္သည္ပါလား !!”
CCTV
ေမာ္နီတာေပၚတြင္ ေတြ႔လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္
အံ့ၾသသြားယံုမက၊ မ်က္လံုးမ်ားပင္ ျပဴးက်ယ္ကုန္သည္။ အခ်ိန္အခါမဟုတ္
ေရာက္လာသည့္ ဧည့္သည္က ရိုးရိုးေတာင္ မဟုတ္။ ၀တ္ထားစားထားတာ ပ်ံလန္ေနေသာ
အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္။ အမ်ဳိးသမီးမွ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေတာင့္ေျဖာင့္သည့္
မိန္းမဆိုတာ စကရင္ထဲမွေန၍ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ႏွာတံေပၚေပၚ၊
မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ႏွင့္ အေတာ္ေခ်ာသည့္ အမ်ဳိးသမီးသည္ အေပၚဘက္တြင္ေတာ့
ျဖဴလြလြကိုယ္က်ပ္ ဘေလာက္စ္ကို ဆက္ဆီက်စြာ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး၊ ေအာက္ဘက္တြင္ေတာ့
သြယ္လ်ေျဖာင့္စင္းသည့္ ေျခတန္မ်ားကို ျမင္ႏိုင္ေသာ သားေရစကပ္အက်ပ္အနက္ႏွင့္
ျဖစ္သည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးရဲ ႔တကိုယ္လံုးတြင္ အေရွ ႔အလယ္ပိုင္းေနရာက
အၿဖိဳးအေမာက္ဆံုး ျဖစ္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ အၿမဲသြားရည္က်ေနရသည့္
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ႏို႕ႀကီးမ်ားထက္ေတာင္ ပို၍ ႀကီးမည့္ဟန္ရွိသည္။
အခ်က္ေပးခံရသည့္ႏွယ္ အလိုလို ေထာင္မတ္လာသည့္ လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ
အဆင္ေျပေအာင္ ေနရာျပန္ခ်ရင္း စားပြဲေပၚရွိ မိုက္ကရိုဖုန္းခြက္မွ ခလုတ္ကို
ႏွိပ္၍ ကိုျမင့္ေမာင္ လွမ္းေျပာသည္။
“အခုေရာက္ေနတာ ဘယ္သူပါလဲ .. ဘာကိစၥလဲဆိုတာ ေျပာပါ”
“က်မ နာမည္ လင္းလင္းထက္ပါ .. ေဒါက္တာ၀င့္သူနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ခ်ိ္န္းထားလို႔ပါ”
လင္းလင္းထက္ဆိုသည့္ အမ်ဳိးသမီးရဲ ႔အေျပာေၾကာင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ တင္ထားေသာ
ဧည့္သည္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကို ကိုျမင့္ေမာင္ သြားၾကည့္သည္။ ဟုတ္သားပဲ။
ေဒါက္တာ၀င့္သူက ဒီေန႔အတြက္ ဧည့္သည္ေနရာတြင္ လင္းလင္းထက္ဆိုၿပီး ေရးထားသည္။
ဘယ္အခ်ိန္လဲဆိုတာေတာ့ အတိအက် ေျပာမထား။ ကိုုျမင့္ေမာင္ စာအုပ္ကို
ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး အင္တာကြန္းရွိရာသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။
“အခုပဲ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္မယ္ … အထဲကို ေလွ်ာက္၀င္လာခဲ့ပါ”
စားပြဲခံုေပၚတြင္ ရွိေသာ ကြန္ထရိုးပင္နယ္ခလုတ္မွ အနီေရာင္အလံုးတစ္ခုကို
ဖိခ်ေပးလိုက္ေသာအခါ လင္းလင္းထက္ေရွ ႔က တံခါးမႀကီးက ဂ်ီးခနဲ အသံႏွင့္အတူ
ဟသြားသည္။ ပြင့္သြားသည့္ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ လင္းလင္းထက္ ေလွ်ာက္သြားေသာအခါ
အလတ္စားကြ်ဲေကာသီးတစ္လံုးကို ထက္ပိုင္းျဖတ္ကာ တင္ထားသလား ထင္ရသည့္
ႏို႔ႀကီးေတြက အထက္ေအာက္ လႈပ္ခါျပန္သည္။ ဤျမင္ကြင္းေၾကာင့္ လီးက
ေဘာင္းဘီထဲမွ တစ္ခ်က္ ထခုန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လီးကို
ဂရုမစိုက္ႏို္င္အားဘဲ အထဲ၀င္လာသည့္ လင္းလင္းထက္ႏွင့္ေတြ႔ရန္ Security Room
ထဲမွ အျပင္ကို ထြက္လိုက္သည္။
“မလင္းလင္းထက္ .. ဒီဘက္မွာ ရွိတဲ့ အနီေရာင္မ်ဥ္းေပၚကို ၾကြပါ”
အမ်ဳိးသမီးက သူ႔ကို ေမးခြန္းထုတ္သလို မ်က္လံုးေလး လွန္၍ ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္
ကိုျမင့္ေမာင္ ညႊန္ျပသည့္ ၾကမ္းျပင္တြင္ မ်ဥ္းနီတားထားသည့္
ဘက္ကိုေလွ်ာက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က ေနာက္ကလိုက္လာရင္း
“ျပည့္စြမ္းအား စက္ရံုမွာ ျပဌာန္းထားတဲ့ လံုၿခံဳေရးစည္းကမ္းေတြ အတိုင္း
က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားမွာ လက္နက္ ဒါမွမဟုတ္ ေဖာက္ခြဲပစၥည္းေတြ ပါမပါစစ္ေဆးရမွာ
ျဖစ္ပါတယ္”
ဟန္ကိုယ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ
႔စကားၾကားေတာ့ လင္းလင္းထက္က မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ကို ျမင့္ရင္း (ေဖာက္ခြဲပစၥည္း
.. ဟုတ္လား) ဟု မယံုသကၤာဟန္ႏွင့္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။
“ဟုတ္တယ္ ..
မလင္းလင္းထက္ .. နဲနဲေတာ့ ထူးဆန္းတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ စက္ရံုကို
အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဗံုးခြဲမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက အၿမဲတမ္းရေနလို႔ပါ ..
စိတ္မရွိပါနဲ႔”
ရုပ္တည္တည္ႏွင့္ ေဖာလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲ
နတ္မင္းႀကီးေတြ၊ နတ္မင္းေလးေတြကို အေျပးအလႊား တမိသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္
တစ္ေခါက္တုန္းက ဒီဒိုင္ယာေလာ့ႏွင့္ ပစၥည္းလူႀကံဳလာပို႔သည့္ ေကာင္မေလးကို
ေကာင္းေကာင္းႏိႈက္လိုက္ရသည္။ အခု ထိုေကာင္မေလးထက္ ဆယ္စနီးပါးသာမည့္
လင္းလင္းထက္ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြက တအားကို တက္ၾကြေနသည္။ ဘေလာက္စ္က်ပ္က်ပ္ထဲမွ
ရုန္းထြက္ေနသလို ဆူၿဖိဳးစြာရွိေနေသာ ႏို႔ႀကီးေတြအား
တအားစိုက္မၾကည့္မိေအာင္ မနည္း သတိထားေနရသည္။
“အၾကမ္းဖက္သမား ??” (လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ လွပစြာ ျပင္ဆင္ထားေသာ မ်က္ခံုးေမြးတန္းေလးက ေကာ့တက္သြားသည္)
“ဟုတ္တယ္ .. မလင္းလင္းထက္ သိမွာပါ .. ဒီဟာ ႏူးကလီးယား ပါ၀ါပလန္႔ဆိုေတာ့ေလ”
“ေအာ္ .. ဒီလိုလား” (ကိုျမင့္ေမာင္အေျပာကို လင္းလင္းထက္က လက္ခံလိုက္ဟန္ရွိသည္)
သူ႔အႀကံေအာင္ျမင္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး ရင္ထဲ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနသည့္
ကိုျမင့္ေမာင္ အကၤ် ီလက္ႏွစ္ဖက္ကို အနည္းငယ္ မတင္ရင္း လင္းလင္းထက္နားဆီသို႔
တိုးလာသည္။ သူ႔အျပဳအမူကို ၾကည့္ရင္း လင္းလင္းထက္က လက္၀ါးေလးျဖန္႔၍
ေထာင္ျပသည္။
“ခန .. ဟို .. ဟိုေလ .. သတၱဳရွာေဖြေရးစက္လား .. အဲဒါမ်ဳိး .. လက္ကိုင္နဲ႔ဟာ မရွိဘူးလား”
“ေအာ္ .. ဒါလား .. ရွိေတာ့ရွိတယ္ … “
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔အၾကည့္က ခပ္လွမ္းလွမ္းက နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ
လက္ကိုင္ႏွင့္ သတၱဳရွာေဖြေရးစက္ (Metal Detector) ဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။
သူျမင္သလို လင္းလင္းထက္ကလည္း ျမင္ေနမွန္း သိသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္မွေတာ့
သူ မေလွ်ာ့ႏိုင္ပါ။ ဒီေလာက္ ေမာင္းတင္ထားၿပီးမွေတာ့ ရေအာင္ကို ႀကိဳးစားမွ
ျဖစ္မည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္
“ဒါေပမယ့္ အဲဒီဟာက ေလာေလာဆယ္ ပ်က္ေနလို႔
.. Manually ပဲ က်ဳပ္ရွာရမွာ .. အဲဒါမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မလင္းလင္းထက္ကို အထဲ
ဆက္၀င္ခြင့္ျပဳႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“အိုး .. ဒါျဖင့္ ၿပီးတာပဲေလ .. ရွာေတာ့” (လင္းလင္းထက္က ပုခံုးတစ္ဖက္ တြန္႔ျပသည္)
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး မလင္းလင္းထက္ .. လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔ထားေပးပါ”
(စြင့္ကားေနသည့္ တင္သားေတြကို မ်က္စိကစားရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေနာက္ဘက္ကေန
ခ်ဥ္းကပ္သည္)
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လက္ႏွစ္ဖက္က အရင္ဆံုးအေနႏွင့္
ဆန္႔တန္းထားသည့္ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔လက္ဖ်ားေလးမ်ားကို ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ ဆိုၿပီး
စစမ္းသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ ကိုင္တြယ္ၾကည့္ခ်င္သည္က ဒီေနရာေတြ
မဟုတ္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ဆူၿဖိဳးေမာက္ထြက္ေနသည့္ ေနရာႏွစ္ေနရာ
.. အေရွ႔ဘက္ရွိ မို႔၀န္းေနသည့္ ႏို႔လံုးႀကီးေတြႏွင့္ ေနာက္ဘက္ပိုင္းရွိ
တင္းမာေမာက္တက္ေနသည့္ တင္ပါး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးမ်ားကိုသာ။
ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွစ္ဖက္က သူမရဲ ႔လက္ေတြကေနတဆင့္ နံေစာင္းႏွစ္ဖက္ထံသို႔
ဆင္းသက္လာသည္။ ရင္ဘတ္ေနရာကို အျဖတ္တြင္ ႏို႔အံုေတြရဲ ႔အရင္းပိုင္းကို
ဘရာေပၚမွ အနည္းငယ္စမ္းမိသည္။ သူ႔လက္က မဆိုစေလာက္ေလး တန္႔ခနဲ ျဖစ္သည္။
ၿပီးမွ ခါးသြယ္သြယ္ေလးဆီသို႔ ဆက္သြားၿပီး တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို မသိမသာစမ္းရင္း
ေပါင္တန္ေတြအား ခပ္ျမန္ျမန္ပြတ္ၾကည့္သည္။
စကပ္စလြတ္ေနသည့္
ေျခတန္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားအား ကိုျမင့္ေမာင္လက္က စမ္းသပ္သလိုႏွင့္
အသာအယာကိုင္တြယ္ေပမယ့္ လင္းလင္းထက္ထံမွ တစ္စံုတစ္ခု ထူးျခားဟန္မျပပါ။
ဘာအ၀တ္အစားမွ ဖုံးကြယ္ထားသည္ မဟုတ္လို႔ ဒီေနရာေတြက စမ္းသပ္ဖို႔ မလိုမွန္း
လူၿပိန္းတစ္ေယာက္ေတာင္ သိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မေျပာပါ။
ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္သည့္ အေနအထားႏွင့္ ရွိေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လံုးေလး
မသိမသာလွန္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းထက္က ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကို မဆိုစေလာက္
ကားထားသျဖင့္ သူ႔ေနရာက ၾကည့္လွ်င္ ၀င္းမြတ္ေနသည့္ ေပါင္တန္မ်ားရဲ
႔အတြင္းပိုင္းကို ျမင္ေနရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ေတြကို
မီနီစကပ္တိုေလးေအာက္ ထိုးထည့္ၿပီးသာ ေပါင္တန္အတြင္းသားေတြကို
စမ္းသပ္ခ်င္ေတာ့သည္။ မျဖစ္ေသးဘူး .. ျမင့္ေမာင္ .. ေလာဘမႀကီးစမ္းနဲ႔ ..
အဓိက တားကတ္ေနရာပဲ သြားစမ္းပါ …။
ေျခာက္ေသြ႔လာသည့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအား
လွ်ာျဖင့္သပ္ရင္းမွ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို စကပ္ေအာက္နားစေပၚ
တင္လိုက္သည္။ အေပၚဘက္သို႔ မသိမသာ ေရႊ ႔သြားရင္း တင္သားအိအိႀကီးမ်ား
ထိမိသည္တြင္ လက္ျဖင့္ ညွစ္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းထက္က ေနာက္ဘက္လွည့္ၿပီး
သူ႔ပါးမ်ား ျဖန္းခနဲ ရိုက္လိုက္မလားလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ ထင္ထားေပမယ့္
ထိုသို႔ မျဖစ္ေပ။ ၿငိမ္ခံေနသည့္ လင္းလင္းထက္ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္
အတင့္ရဲလာၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ဖင္သားႀကီးေတြကို ေျပာင္လက္ေနသည့္
စကပ္ေပၚမွ ညွစ္ကာကိုင္သည္။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ အိုးေတြ .. လက္ထဲ စီးေနတာပဲ …
က်န္းမာေရးေကာင္းလွခ်ည္လား ..
“ၿပီးခါနီးပါၿပီ”
လင္းလင္းထက္
ေခါင္းက ေနာက္ဘက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လာသျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ေတြကို
တင္ပါးေတြေပၚမွ ကမန္းကတန္းရုတ္ရင္း ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္က သူ႔ကို
ဘာမွ မေျပာဘဲ ေရွ႔ဘက္ ျပန္လွည့္သြားသည္။ ဒီလိုျပန္လွည့္သြားလို႔သာ
ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေဘာင္းဘီေအာက္မွ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည့္
လီးကို လင္းလင္းထက္ ေတြ႔သြားမွာ ေသခ်ာလွပါသည္။
ေဘာင္းဘီသားကို
မတရားကန္ေထာက္ေနသည့္ လီးအား ေနရာ အျမန္ျပန္ခ်ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ေနာက္ဘက္သို႔ သိသိသာသာ ကပ္လိုက္သည္။ သူ႔ႏွာ၀ႏွင့္
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ဦးေခါင္းက နီးကပ္သြားရာ သင္းပ်ံ ႔သည့္ ေမႊးရနံ႔ကို
နီညိဳေရာင္ဆိုးထားသည့္ ဆံႏြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြထံမွရသည္။ မသိမသာ
ခိုးရွဴလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေနာက္ဆံုးပစ္မွတ္ကို ရေအာင္ စကားဆိုသည္။
“မလင္းလင္းထက္ .. စိတ္မရွိပါနဲ႔ .. အေပၚဘက္ကို နဲနဲစမ္းမယ္ေနာ္”
စကားဆံုးသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွစ္ဖက္က လင္းလင္းထက္ရဲ
႔ႏို႔ႀကီးမ်ားကို ေနာက္ဘက္မွေန၍ ပင့္ကာ ကိုင္လိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္
ကိုယ္ကေလးက မဆိုစေလာက္ တြန္႔သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္စံုတစ္ရာေတာ့
ထုတ္ေျပာျခင္း မရွိ။ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့ အႀကိဳက္ေပါ့။ သူ႔လက္က
ႏို႔အံုေတြရဲ ႔ေအာက္ပိုင္းကို စမ္းကာ ကိုင္ထားရင္းမွ မသိမသာ
လက္ကိုျဖန္႔လိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ႏို႔ႀကီးေတြက တကယ္ကို ႀကီးမားလွသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ လက္၀ါးျဖန္႔ၿပီး အုပ္ကိုင္သည့္တိုင္ အကုန္လံုးကို မထိ။
အိအိစီးစီး ရွိသည္ကလည္း တကယ္ကို ရွိလွသည္။ ေအာက္ခံဘရာကလည္း lace အမ်ဳိးအစား
ျဖစ္ပံုရသည္။ မာေခါက္ေခါက္ မဟုတ္ဘဲ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့အသား ျဖစ္သျဖင့္
ႏို႔အံုသားေတြကို အ၀တ္မပါဘဲ ကိုင္ေနရတာႏွင့္ မျခား။
ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားေတာင္ စမ္းမိေသးသည္။
“ဒီမွာ !! .. ရွင္ ရွာလို႔ မၿပီးေသးဘူးလား”
အလိုမက်ဟန္ျဖင့္ လွမ္းေျပာလိုက္မႈေၾကာင့္ အေတြ႔ေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေနသည့္
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စိတ္ကူး ဆပ္ျပာဗူးေဗာင္းေလး ေပါက္သြားရွာသည္။ ႏို႔အံုေပၚ
တင္ထားသည့္ သူ႔လက္ေတြကို မဖယ္ခ်င္ဖယ္ခ်င္ႏွင့္ လႊတ္လိုက္ရသည္။
“အာ .. မလင္းလင္းထက္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. အထဲမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္မွ မသိတာ”
“ရွင္ မသိေပမယ့္ က်မ သိတယ္ .. အထဲမွာ ႏို႔ကလြဲလို႔ ဘာမွ မရွိဘူးးး ”
(လင္းလင္းထက္က မၾကည္သလို မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ ၾကည့္ရင္း ျပန္ေျဖသည္)
“ေအာ္ .. ဟုတ္ဘူးေလ .. က်ဳပ္က ေသခ်ာေအာင္ ေျပာတာပါ .. တတ္ႏိုင္ရင္
ဘေလာက္စ္ကို နဲနဲဖြင့္ျပပါလား”(ကိုျမင့္ေမာင္က မခ်ဳိမခ်ဥ္ရုပ္ႏွင့္
ရွင္းျပသည္)
“ကဲ .. ဒါပဲမွတ္လား .. ရွင္တို႔ လံုၿခံဳေရးစနစ္ကလဲ လြန္လြန္းတယ္”
ဘ၀င္မက်ဟန္ျဖင့္ လင္းလင္းထက္ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အဆိုအတိုင္း
လိုက္ေလ်ာစြာျဖင့္ သူမရဲ ႔ဘေလာက္စ္အင္းက်ီ အေပၚပိုင္းက ၾကယ္သီးႏွစ္လံုးကို
စျဖဳတ္သည္။ ႏို႔ႀကီးေတြက ဆူၿဖိဳးလွသည့္အျပင္ တင္းက်ပ္စြာ
စည္းေႏွာင္ထားျခင္း ခံရရာ ၾကယ္သီးျပဳတ္သြားသည္ႏွင့္ ၿပိဳးခနဲ ေပၚထြက္လာသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔မ်က္လံုးမ်ား ပုဇြန္တစ္ေကာင္လို ျပဴးက်ယ္သြားသည္။
တံေတြးကို ဂလုခနဲေတာင္ မ်ဳိခ်မိသလား မသိ။
“နဲနဲ စမ္းၾကည့္မယ္ ဗ်ာ .. အထဲမွာ ဗံုးေတြဘာေတြ ရွိေနမွာစိုးလို႔”
“ဘာ !!! .. ေတာ္ပီ .. ဘာမွ မရွိဘူးဆိုတာ အရွင္းႀကီး ရွင္ျမင္ေနတာပဲ .. က်မကို အထဲ ၀င္ခြင့္ေပးေတာ့ .. ခ်ိန္းထားတာ ေနာက္က်ေနၿပီ”
လင္းလင္းထက္က ေလသံမာမာႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား တံု႔ျပန္လာသည့္အတြက္
ကိုျမင့္ေမာင္ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေလာက္ထိ
လႈပ္ရွားခြင့္ရသည္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္ မဟုတ္လား။ သြားလို႔ရပါၿပီဆိုၿပီး
ခြင့္ျပဳလိုက္သည္တြင္ လင္းလင္းထက္ သူ႔ကို တစ္ခ်က္မွ် လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ
ဓါတ္ခြဲခန္းဘက္သို႔ ဦးတည္ကာ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သာ
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ျဖင့္ ယမ္းခါသြားသည့္ တင္သားေတြကို ေငးေမာရင္း
က်န္ခဲ့ရွာေလသည္။
ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီ ဂြၾကားကို နင္းကန္၍
ေထာက္ေနသည့္ လီးအား အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ေနရာခ်ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္
လံုၿခံဳေရးအခန္းထဲသို႔ ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ျပန္၀င္လာရွာသည္။
ကိုယ့္ခံုမွာကိုယ္ျပန္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္စဥ္တြင္ မ်က္စိက စားပြဲေပၚရွိ
ေမာ္နီတာမ်ားထံသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။ ထိုေရာအခါ စက္ရံုအျပင္ဘက္၀င္းကို
ရိုက္ျပေသာ CCTV ႏွစ္ခုအား ျပသေနသည့္ စကရင္ေပၚတြင္ ဘာမွ မေပၚဘဲ အျဖဴအမည္း
အစက္အေျပာက္မ်ားသာ ေပၚေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
"ဟ .. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ??"
အိမ္က တီဗီတြင္ ဒီလိုမ်ဳိး ျဖစ္လွ်င္ လုပ္ေနၾက ထံုးစံအတိုင္း
ကိုျမင့္ေမာင္ လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေမာ္နီတာကို ထုၾကည့္သည္။ ပံုမွန္ဆို ဒါမ်ဳိး
ထုရိုက္လိုက္လွ်င္ ေမာ္နီတာက တဂ်ီးဂ်ီးျမည္ၿပီး ျမင္ကြင္းက
ျပန္ေပၚလာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ ဒီလိုမ်ဳိး မရ။ ငါလေခြး ...
ေသာက္ျပသနာပဲ …
မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အျပင္ဘက္တြင္ ပက္ထရိုလွည့္ေနေသာ
သစ္ထြန္းအား ေ၀ါ့ကီေတာ္ကီႏွင့္ ေခၚရန္ ျပင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္
မိန္းတံခါးမႀကီး ရွိရာသို႔ ရိုက္ျပထားသည့္ စီစီတီဗီ ျမင္ကြင္းက ျဖတ္ခနဲ
ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။
"ေစာက္က်ဳိး .. နဲ!!"
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ
႔ဆဲဆိုေရရြတ္သည့္ အသံေတာင္ မဆံုးလိုက္ .. ဂ်ိန္းဆိုသည့္ အသံက က်ယ္ေလာင္စြာ
ထြက္ေပၚသည္။ ထိုအသံႏွင့္အတူ မိန္းတံခါးမႀကီးကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္
သံလိုက္ေသာ့ (Magnetic Lock) က ေပ်ာက္သြားၿပီး တံခါးႀကီး ပြင့္ထြက္လာသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေခါင္းျပဴၿပီး အခန္းထဲက ၾကည့္မည္အျပဳ
တံခါးေနာက္ကြယ္မွ ေပၚလာသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လန္႔ျဖန္႔သြားသည္။
"အုိး .. ရွစ္ !!"
ဒရၾကမ္းေျပး၀င္လာသည့္ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔လက္ထဲတြင္ ရွိေနတာက
ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ တစ္လက္စီ။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေခါင္းထဲတြင္
အႏၱရာယ္အခ်က္ေပး ေခါင္းလာင္းသံမ်ား က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးသည္။ ရုတ္တရက္
ထူပူၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ သတိရလို႔ ေဘာင္းဘီတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ေသနတ္ကို
ထုတ္မည္အျပဳ ေျပာက္ၾကား၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ကိုင္
အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္က လံုၿခံဳေရးအခန္းထဲ တမဟုတ္ခ်င္း ေရာက္လာသည္။ သူ႔အား
ေသနတ္ေတြႏွင့္ ထုိးခ်ိန္ရာ ကိုျမင့္ေမာင္ အခန္းအလယ္ရွိ သံစားပြဲႀကီး
ဟိုဘက္ျခမ္းသို႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္ထုိးရင္း အျမန္ပုန္းလိုက္ရသည္။
"ေဟ့လူ .. မေသခ်င္ရင္ ေသနတ္ကို ခ်ၿပီး စားပြဲေနာက္ကထြက္ခဲ့"
ခပ္မာမာႏွင့္ အမိန္႔ေပးသည့္ အသံက အခန္းထဲေရာက္လာသည့္
အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ဆီမွ ထြက္လာသည္။ အသံလာရာသို႔ မသိမသာ
ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္ ေရႊအိုေရာင္ ဆံပင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
အမ်ဳိးသမီးရဲ ႔ မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ကိုေခ်ာၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္ကိုလည္း
ကိုျမင့္ေမာင္ အႏၱရာယ္ၾကားမွ သတိျပဳမိေသးသည္။
"ႏွစ္ခါ ေျပာမေနဘူး .. အခု ခ်က္ခ်င္း ထြက္ခဲ့"
ညာဘက္ျခမ္းရွိ ေရႊအိုေရာင္ ဆံႏြယ္ပိုင္ရွင္အား ရိႈးေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္
ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွ အသံထြက္လာရာသို႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ ပုန္းေနရာ ေနရာသို႔
ေသနတ္ေျပာင္းႏွင့္ ခ်ိန္ထားသည့္ ရန္သူေတာ္ အမ်ဳိးသမီးေနာက္တစ္ေယာက္ကို
ေတြ႔ျပန္သည္။ ထိုအမ်ဳိးသမီးကမူ ညာဘက္က တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္
ေခါင္းကဆံႏြယ္ေတြကို အနီေရာင္ဆိုးထားသည္။ ဆံပင္အေရာင္သာ ဤသို႔ကြဲေပမယ့္
မ်က္ႏွာေပါက္က်ပံုက ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခပ္ဆင္ဆင္ရွိလွသည္။ ေရႊအိုေရာင္လိုပင္
မိန္းမေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ခုထူးျခားတာက ထိုညီအစ္မလို ႏွစ္ေယာက္သည္
ခုနကေတြ႔လိုက္ရေသာ လင္းလင္းထက္လုိ ရင္သားေတြ ထြားသည္။ ၀တ္ထားသည့္
ေျပာက္ၾကား၀တ္စံုေအာက္မွ ေမာက္ကာ ထြက္ေနသည္။ ႏို႔ႀကီးဂိုဏ္းကမ်ားလား မသိ
...။
"ေတာက္ !! .. ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ .. ခ်ကြာ"
ဘာမဟုတ္သည့္
မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကို အရႈံးေပးရရင္ျဖင့္ ရာဇ၀င္ရိုင္းေပေတာ့မည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ မိုက္မိုက္ကန္းကန္းပင္ ေတြးၿပီး ပစၥတိုေသနတ္ကို
စားပြဲစြန္းေပၚ တင္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ဳိးသမီးေတြက လွ်င္လွသည္။
ပစၥတိုေျပာင္း၀ ျပဴထြက္လာသည္ႏွင့္ ရိုင္ဖယ္ခလုတ္ကို ျဖဳတ္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။
တေ၀ါေ၀ါ တဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ က်ည္ဆန္ေတြက ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာ ေျပး၀င္လာသည္။
သူကြယ္ထားသည့္ စားပြဲႀကီးကို တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ မွန္သလို၊ စားပြဲေပၚက
စာရြက္ေတြ၊ အျခားေသာ ပစၥည္းပစၥယေတြကိုလည္း ထိမွန္သည္။ အကုန္လံုး
မြစာက်ဲကုန္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ပစၥတိုကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ
ပစ္ခ်ိန္မရ။ ေခါင္းေတာင္မွ မျပဴရဲဘဲ အသာ၀ပ္ေနရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့
အေျခအေန မဟန္မွန္းသိသျဖင့္ ကိုယ္ကိုကုန္းၿပီး ေနာက္သို႔ အသံမၾကားေအာင္
တစ္လွမ္းခ်င္း ေရႊ ႔သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ အႀကံက သူ႔ေနာက္တြင္ ရွိေနေသာ
မလြယ္ေပါက္ကေန ဓါတ္ခြဲခန္းဘက္သို႔ ေျပးရန္ျဖစ္သည္။
ရိုင္ဖယ္သံေတြ
တဒက္ဒက္ႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ ဖင္တေရႊ ႔ေရႊ ႕ႏွင့္ သြားေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္
အေပါက္၀နားသို႔ ေရာက္စျပဳၿပီ။ ဟိုဘက္ျခမ္းမွ အဆက္မျပတ္ထြက္ေနသည့္ က်ည္ဆံေတြ
ခနရပ္သည္။ အခြင့္ေကာင္းကို အသံုးခ်ၿပီး ပစၥတိုျဖင့္ ဆြဲပစ္ရင္း
ေျပးမည္ျပဳစဥ္တြင္ ေနာက္ဘက္မွ စကားသံတစ္ခုကိုၾကားရသည္။
"ေသနတ္ခ်လိုက္စမ္း .. လူစြမ္းေကာင္းႀကီး"
အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လင္းလင္းထက္ကို
ေဒါက္တာ၀င့္သူႏွင့္ အတူ ေတြ႔ရသည္။ ရိုးရိုးတန္းတန္းေတာ့ မဟုတ္။
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔လက္တစ္ဖက္အား ေနာက္ျပန္လိမ္ကာ ဖမ္းထားသလို၊ သူမရဲ
႔လည္တိုင္အားလည္း ပစၥတိုတစ္လက္ႏွင့္ ေထာက္ထားသည္။ လွပေခ်ာေမြ႔သည္
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ ေသြးဆုတ္ကာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္ေနသည္။
"ခ်ေလ .. ေဒါက္တာ၀င့္သူ ေသသြားေစခ်င္လုိ႔လား"
"အုိေက .. အုိေက"
ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္အား ႏွစ္ခါ မေျပာလိုက္ရပါ။ ကိုင္ထားသည့္
ေသနတ္ကို ခ်က္ခ်င္း သူ႔ေရွ႔က ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း
ေခါင္းေပၚေျမွာက္တင္ရင္း ပုန္းေနရာမွ ေျဖးညွင္းစြာ ထသည္။ လင္းလင္းထက္
လက္ထဲက ပစၥတိုေရာ၊ ေျပာက္ၾကားမႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔ ရိုင္ဖယ္မ်ားကပါ သူ႔ကို
ေသခ်ာစြာ ခ်ိန္ထားသည္။
"ခင္ဗ်ားဆီမွာ ဘယ္လုိလုပ္ ေသနတ္ ရွိေနတာလဲ"
သူ႔အနားသို႔ တိုးကပ္လာသည့္ လင္းလင္းထက္အား ၾကည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္
နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ ေမးမိသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းလင္းထက္ဆီမွ
ေလွာင္ေျပာင္ဟန္ျဖင့္ ျပန္ေျဖစကားကို ၾကားရေသာအခါ ေသစမ္းဟဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်ိန္ဆဲမိသည္။
"ရွင္ .. က်မ လက္ကိုင္အိတ္ကိုမွ မရွာတာ .. ရွင့္လက္ေတြေရာ .. မ်က္လံုးေတြေရာ တျခားဟာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာေလ"
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္အား လင္းလင္းထက္က
မခိုးမခန္႔ႏွင့္ၾကည့္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းျဖင့္ နံရံဘက္ဆီသို႔ ျပသည္။
သူမလက္ျဖင့္ ခ်ဳပ္ထားသည့္ ေဒါက္တာ၀င့္သူအားလည္း ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔
တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ အခုလို က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္
ကိုျမင့္ေမာင္သည္မူ ဗီဇကိုေတာ့ မေဖ်ာက္ႏိုင္။ တြန္းလိုက္သည့္အရွိန္ျဖင့္
ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ေရာက္လာသည့္ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ ကိုယ္လံုးေလးကို
လွမ္းထိန္းလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ ႔လက္ေတြက ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔တင္ပါးေတြႏွင့္
စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ မိတ္ဆက္သြားေသးသည္။
"နီနီ ကြန္ပ်ဴတာကိုၾကည့္ .. ထိန္းခ်ဳပ္စနစ္ကို Disable လုပ္ .. ၀ါ၀ါ ငါတို႔ပစၥည္းေတြ သြားယူ"
နီနီ ဆိုၿပီး အေခၚခံရသည့္ မိန္းမက ဆံပင္အနီေရာင္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ၿပီး၊
၀ါ၀ါကေတာ့ ေရႊအိုေရာင္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ နာမည္အရင္းေတြေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါ။
ထို႔အျပင္ သူတို႔သံုးေယာက္တြင္ လင္းလင္းထက္က ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။
သူမထံမွ အမိန္႔သံၾကားသည္ႏွင့္ ဟိုႏွစ္ေယာက္က ဟုတ္ကဲ့ .. မလင္းလို႔
သံၿပိဳင္ေျဖၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ လႈပ္ရွားၾကသည္။ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ အခန္းထဲက
ေပ်ာက္သြားၿပီး နီနီက Main Computer ေရွ႔တြင္ ထုိင္ခံုကိုဆြဲ၍ ထုိင္သည္။
လင္းလင္းထက္က သူမလက္ထဲရွိ ပစၥတိုေသနတ္ေျပာင္းကို တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားရင္း
ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးကပ္လာသည္။ ပံုမွန္သာဆိုလွ်င္
မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္တန္းတည္းေပၚ ေလွ်ာက္သလို ကႏြဲ႔ကလ်ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာသည့္ သူမရဲ
႔အသြင္က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ ကာမစိတ္ကို ႏႈိးဆြမွာ အမွန္ပင္။ အခုေတာ့
မည္းေျပာင္ေနသည့္ ေသမင္းတမန္ ေသနတ္ေျပာင္း၀ေၾကာင့္ ကုိျမင့္ေမာင္
ေက်ာရိုးထဲ စိမ့္လာသလို ခံစားရသည္။
ေသနတ္ေျပာင္း၀ကို
သူ႔ႏွလံုးသားေနရာ တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားရင္း က်န္သည့္လက္ႏွင့္ လင္းလင္းထက္က
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေမးအား ပင့္၍ကိုင္သည္။ ေမးခြန္းထုတ္သလို ၾကည့္ေနသည့္
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔မ်က္လံုးအိမ္တည့္တည့္ကို လင္းလင္းထက္က စိုက္ၾကည့္ရင္း
ေမးေစ့ ကိုင္ထားသည့္လက္က သူ႕ကိုယ္ေပၚသို႔ ေလွ်ာဆင္းသြားသည္။
"ကဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်မကတျပန္ ရွင့္ကိုယ္ေပၚမွာ ေဖာက္ခြဲပစၥည္းေတြ ရွိမလား စမ္းဦးမွ"
ႏြဲ႔တဲ့တဲ့ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ လင္းလင္းထက္စကားေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္
မ်က္လံုးသူငယ္အိမ္ေတာင္ နဲနဲ က်ယ္ခ်င္သြားသည္။ လင္းလင္းထက္ လက္က
သူ႔ဗိုက္ကို ေက်ာ္ၿပီး ဆီးစပ္ကို ျဖတ္ကာ ေပါင္ဂြၾကားကို
ဆုပ္ကိုင္လာသည္တြင္ေတာ့ ႏႈတ္ကေန အင္းခနဲပင္ ထုတ္ညည္းျဖစ္သည္။
"အိုး ... ဒီမွာ လက္နက္ႀကီး ရွိေနတာပဲ .. ခိ ခိ"
ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္မွန္း မသိသည့္ ရယ္သံႏွင့္ လင္းလင္းထက္
ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး ရယ္ေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ လီးေရာ၊ ေဂြးဥေတြပါ
မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ရဲ ႔လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း ခံရမႈေၾကာင့္
ဘယ္လိုေနရမွန္း မသိ။ ေကာင္းတာပဲ ေျပာရမလား၊ နာတာပဲ ေျပာရမလား မသိသည့္
ခံစားခ်က္ႏွင့္ ေနရထိုင္ရခက္ေနသည္။ လင္းလင္းထက္က သူမလက္ကို သူ႔ဂြၾကားမွ
မခြာဘဲ ဆက္ကိုင္ထားရင္း တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဆုပ္ဆုပ္ညွစ္သည္။
စိတ္ထိန္းထားသည့္ၾကားမွ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးက မာတက္လာသည္။
"မလင္း .. အေျခအေန မေကာင္းဘူး"
"ဘာျဖစ္တာလဲ??"
လင္းလင္းထက္ လက္က သူ႔လီးေပၚမွ ရုတ္သြားၿပီး နီနီကို လည္ကေလး
ေစာင္းၾကည့္ရင္း ေမးသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္အား ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ထားသည္ကိုေတာ့
မလြတ္။ ဒီအမ်ဳိးသမီး ၾကည့္ရတာ တကယ္ကို ၀ါရင့္ေသနတ္သမား ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။
"ကြန္ပူတာမွာ စကရင္ေဆ့ဗာတက္ေနၿပီ ... ပတ္စ္ေ၀ါ့ ရမွ ျဖစ္မယ္"
လင္းလင္းထက္ ေခါင္းက ကိုျမင့္ေမာင္ဘက္ ျပန္လွည့္လာသည္။
ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္လို ေအးစက္စက္အၾကည့္ႏွင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း
ေသနတ္ေျပာင္းကို ခါျပသည္။
"ေျပာစမ္း .. ပတ္စ္ေ၀ါ့က ဘာလဲ"
"က်ဳပ္ မသိဘူး"
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔အေျဖေၾကာင့္ လင္းလင္းထက္ မ်က္ႏွာက ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္
တင္းမာသြားၿပီး ေသနတ္ေျပာင္း၀ႏွင့္ သူ႔နဖူးကို လွမ္းေထာက္သည္။ ေအးစက္ေနသည့္
သံေျပာင္းရဲ ႔အေတြ႔ေၾကာင့္ နဲနဲမာခ်င္သလို ျဖစ္သည့္ သူ႔လီးက အလိုလို
ေပ်ာ့က်သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲ ဖ်ားဖ်ားလို႔ အလိုလို ေရရြတ္မိသည္။
"ပတ္စ္ေ၀ါ့ !!"
"က်ဳပ္ တကယ္ မသိဘူး"
ဖန္းခနဲ ေသနတ္သံမ်ား ထြက္လာၿပီလားလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ ႔ရြံ
႔ေတြးသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ေမာင္းကြင္းကို ကိုင္ထားသည့္
လက္ညိဳးကေလး လႈပ္ရွားသြားတာ မေတြ႔။ မေက်မခ်မ္း ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္ရင္း
ေသနတ္ေျပာင္းကို နဖူးမွ ျပန္ခြာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သက္ျပင္းတစ္ခုကို မသိမသာ
အသံမျမည္ေအာင္ မႈတ္ထုတ္ရသည္။
"နီနီ .. မင္း hack လို႔ မရဘူးလား .. မင္းေျပာေတာ့ ပတ္စ္ေ၀ါ့အတြက္ ျပသနာ မရွိဘူးဆို"
နီနီက မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာျဖင့္ ေခါင္းခါျပသည္။
"Screensaver တက္ေနရင္ က်မ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး .. bypass tools ေတြလဲ
သံုးလို႔မျဖစ္ဘူး .. ပံုမွန္ဆို ဒီဟာက မိနစ္၉၀ ဘာမွမထိဘဲ မကိုင္ဘဲေနမွ
ေပၚရမွာ .. ရထားတဲ့ သတင္းအရဆိုရင္ အေစာင့္ေတြက အနည္းဆံုး နာရီ၀က္တစ္ခါေတာ့
system diagnostics ျဖစ္ျဖစ္၊ camera test ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ကိုလုပ္ရမွာ ..
အခုေတာ့ ဒီငတေတြက ညတစ္ပိုင္းလံုး ကြန္ပ်ဴတာကို ထိေတာင္မွ မထိဘဲ ထုိင္ေနတာ
ျဖစ္ရမယ္"
နီနီရဲ ႔ ေျဖရွင္းခ်က္ အဆံုးတြင္ လင္းလင္းထက္က
စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စြာႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔မဟုတ္သလိုပင္ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖန္႔ကာ ေထာင္ၿပီး
ပုခံုးကုိ တြန္႔ျပသည္။///
system ကို ျပန္ restart လုပ္လို႔ မရဘူးလား .. နီနီ" (လင္းလင္းထက္က အႀကံေပးျပန္သည္)
"မရဘူး မလင္း .. shutdown လုပ္လိုက္တာနဲ႔ emergency team ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာလိမ့္မယ္"
" Fuck " Fuck "
စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စြာႏွင့္ လင္းလင္းထက္ က်ိန္ဆဲရင္း ေသနတ္ေျပာင္းကို
ကိုျမင့္ေမာင္ဘက္ကေန ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာရွိေနသည့္ ေဒါက္တာ၀င့္သူဘက္လွည့္သည္။
"ပတ္စ္ေ၀ါ့ ေပး .."
"က်ဳပ္ တကယ္မသိတာ ... ခင္ဗ်ား ေဘာ္ဒါေျပာသလိုပဲ .. က်ဳပ္ shift တစ္ခုလံုး
ကြန္ပ်ဴတာကို ထိေတာင္ မထိဘူး" (နီနီရဲ ႔စကားကို နင္းၿပီး လိုက္ေျပာေနေပမယ့္
ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ထဲ ေဒါက္တာ၀င့္သူအတြက္ အေတာ္ကို စိတ္ပူေနပါသည္)
"ပတ္စ္ေ၀ါ့ ေပးမလား .. သူ႔ကို အေသခံမလား" (လင္းလင္းထက္ဆီမွ တင္းမာသည့္ ၿခိမ္းေျခာက္သံကို ထပ္ၾကားရသည္)
"တကယ္မသိတာဗ်ာ .."
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔မ်က္ႏွာအား လင္းလင္းထက္က စူးစမ္းသလို ေသခ်ာစြာ
စိုက္ၾကည့္သည္။ သူမစိတ္ထဲ သူ႔စကားအား ယံုရမလား၊ မယံုရမလား ေ၀ခြဲမရ။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ လင္းလင္းထက္ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားသလို ၿငိမ္သြားသည္။
ခနေနေတာ့ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ေသနတ္ေျပာင္းအား ေအာက္ဘက္သို႔ နိမ့္ခ်လိုက္သည္။
သူမေနာက္ဘက္ရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ေသနတ္အား လွမ္းတင္လိုက္ၿပီး
ကိုျမင့္ေမာင္နားသို႔ မခို႔တယို႔ႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ မ်က္ႏွာသည္လည္း
အေစာကလို မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ့ေျပာင္းေနၿပီး၊ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြကမူ
စပါးႀကီးေျမြတစ္ေကာင္လို ညိဳ ႔ျမဴေနသည္။ သူမ စိတ္ထဲ ကိုျမင့္ေမာင္အား
အၾကမ္းကိုင္လို႔ မရလို႔ တြက္လုိက္ဟန္ရွိသည္။
လူခ်င္းထိစပ္ဖို႔
ဘယ္ေလာက္မွ မလိုေတာ့သျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္လႈပ္ရွားသြားရသည္။
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ထင္ရွားေသာ အမွတ္အသားျဖစ္သည့္ ႏို႕အံုႀကီးေတြကို
ငံု႔မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးေနရသည္။ ဒါေတာင္ မ်က္ဆံေလးက
ေအာက္ဘက္သို႔ ေရြ ႔ၿပီး ၾကည့္မိေသးသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ဘေလာက္စ္က
အျဖဴေရာင္အပါးစားမို႔ အထဲမွာ ရွိေနသည့္ အနီေရာင္ဘရာေလးရဲ ႔ပံုရိပ္က ထင္းခနဲ
ျဖစ္ေနသည္။ ေမာက္မို႔ေနေသာ ႏို႔ႀကီးေတြကမူ တကယ္ကို အားရစရာေကာင္းေအာင္
ထြားလွသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လံုးအိမ္ကို ကမန္းကတန္း အေပၚဘက္ေရာက္ေအာင္
ျပန္တင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းလင္းထက္က သူ႔မ်က္ႏွာကို တရံမျပတ္
လိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ကုိျမင့္ေမာင္ အေတြးက ဘယ္ကိုေရာက္ေနမွန္းသိသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလး ေကြး၍ ဆက္ဆီက်စြာ ၿပံဳးသည္။
လင္းလင္းထက္ရဲ
႔မ်က္ႏွာက ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး သူ႔ပုခံုးကိုေက်ာ္ကာ
နားရြက္တစ္ဖက္ဆီသို႔ သူမရဲ ႔ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလး ေရာက္ရွိသြားသည္။
လူခ်င္းစေတြ႔တုန္းက ရခဲ့သည့္ သင္းပ်ံ ႔သည့္ေမႊးရနံ႔က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ
႔အနံ႔အာရံုကို ျပန္လည္၍ ႏိႈးဆြလာျပန္သည္။ လင္းလင္းထက္ ႏွာတံ၀မွ
ေလေႏြးေႏြးေလးက သူ႔နားဆီသို႔ လာထိသည္။ ၿပီးေနာက္ ခုနတုန္းက
ၿခိမ္းေျခာက္သံမ်ားႏွင့္ တျခားစီျဖစ္သည့္ ႏူးည့ံျငင္ေသာ ေလသံႏွင့္ သူ႔အား
ေျဖာင္းျဖသည္။
"က်မတို႔နဲ႔ ရွင္လက္တြဲပါလား .. ရွင့္အတြက္ အက်ဳိးမယုတ္ေစရပါဘူး"
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားက သူ႔လည္ဂုတ္ရွိ ဆံစအခ်ဳိ ႔ကို
နမ္းရိႈက္သလို ထိေတြ႔သြားေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္ တကိုယ္လံုး ရွိန္းခနဲ
ဖိန္းခနဲျဖစ္သည္။ လူခ်င္း ပူးကပ္ေနတာ မဟုတ္သည့္တိုင္ ႀကီးမားဆူၿဖိဳးလွသည့္
ႏို႔ႀကီးေတြေၾကာင့္ သူ႔ရင္ဘတ္ႏွင့္ လင္းလင္းထက္ရဲ ႔စေနႏွစ္ခိုင္
ထိပ္ပိုင္းက ထိေတြ႔သလို ျဖစ္ေနရာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔စဥ္းစားဥာဏ္မ်ား တစတစ
ေ၀၀ါးလာသည္။ တကိုယ္လံုးရွိ ေသြးေတြက ေပါင္ဂြၾကား၌ တစတစ သြားစုေလရာ လီးက
အလိုလိုတင္းမာလာသည္။
"က်မ ဘယ္ေလာက္အထိ လိုက္ေလ်ာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ရွင္ မသိခ်င္ဘူးလား"
နားနားကပ္ေျပာရင္း လင္းလင္းထက္က ထပ္မံဆြဲေဆာင္ျပန္သည္။ ဒါတြင္မက သူမရဲ
႔လက္တစ္ဖက္က မနက္ခင္းတုန္းကမွ ရိတ္ထားသျဖင့္ စိမ္းျမေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္
ပါးတစ္ဖက္ကို ျငင္သာစြာ ပြတ္ေပးသည္။ သင္းပ်ံ႔သည့္ ရနံ႔ေလး ထြက္ေနသည့္
ႏႈတ္ခမ္းနီတာရဲေလးႏွင့္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေမးေအာက္ပိုင္းကို ဖြဖြေလး
ပြတ္နမ္းသည္။ သူမအနမ္းက သူ႔အေရျပားကို ႏူးညံ့လွသည့္
ငွက္ေမႊးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပြတ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေစသည္။
လင္းလင္းထက္ရဲ
႔ေျခတန္တစ္ဖက္က ေရွ႔ကိုေရာက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားထဲ
တိုး၀င္လာသျဖင့္ အ၀တ္မဲ့ေနသည့္ သူမရဲ ႔သလံုးသားေလးႏွင့္ ပြတ္မိျပန္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ သူ႔လီးကို ထိန္းထားလို႔ မရေတာ့။
မာေတာင္တက္လာသည့္ လီးက သိသိသာသာပင္ ယူနီေဖာင္းေရွ ႔မွာ ဖုဖုႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
လင္းလင္းထက္ရဲ ႔ေပါင္ၿခံကို ထိကပ္ခ်င္ဟန္ႏွင့္ အတင္းကုန္းထေနသည္။
"ပတ္စ္ေ၀ါ့ေလး ေျပာပါလား ရွင္ရယ္"
ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေလသံျဖင့္ ေမးလိုက္ယံုမက၊ လင္းလင္းထက္ရဲ
႔လွ်ာနီတာရဲေလးက ခြ်န္ထြက္လာၿပီး ကိုျမင့္ေမာင့္ရဲ ႔နားသံသီးေလးကို
လွမ္းလ်က္သည္။ ေတာင္းတင္းဆူၿဖိဳးသည့္ သူမကိုယ္ကလည္း ထိုအခ်ိန္၌
ကိုျမင့္ေမာင္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီမို႔ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းခ်င္း
ပူးကပ္ေနရာ လီးက သူမရဲ ႔အဂၤါစပ္အား လံုးလံုးကို ေထာက္ေနသည္။
ႏႈတ္မွညည္းသံလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ မသဲမကြဲအသံျပဳရင္း ကိုျမင့္ေမာင္
တစ္စံုတစ္ခု ေျပာမည့္ဟန္ျပဳသည္။ထိုစဥ္တြင္ အခန္းရဲ ႔အျပင္ဘက္ေနရာကေန
၀ုန္းဆိုသည့္ အသံတစ္ခုကို ၾကားရသည္။
လင္းလင္းထက္ကိုယ္က
ကိုျမင့္ေမာင္ထံမွ ခ်က္ခ်င္းကြာသြားၿပီး အသံလာရာသို႔ အံ့ၾသတႀကီး
လွည့္ၾကည့္သည္။ သူမနည္းတူ အံ့အားသင့္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေၾကာင္၍
အခန္း၀မွ တန္ျပန္ၾကည့္ေနသူကား တျခားမဟုတ္။ ပက္ထရိုလွည့္ရန္ ထြက္သြားသည့္
သစ္ထြန္းျဖစ္သည္။ အခန္းထဲမွ ရွိရွိသမွ် လူေတြ ထင္မွတ္မထားသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္
ၾကက္ေသေသၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
ပထမဆံုး အသိ၀င္လာသူက လင္းလင္းထက္ ျဖစ္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားသည့္
ပစၥတိုကို ေကာက္ယူသည္။ လင္းလင္းထက္ႏွင့္ ၿပိဳင္တူလႈပ္ရွားသူက နီနီ။ သူမရဲ
႔ရိုင္ဖယ္ေျပာင္းက သစ္ထြန္းရွိရာ ေျမာက္တက္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ...
ရုတ္ခ်ည္း အေပါက္၀က နံရံကို ကြယ္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ သစ္ထြန္းရွိရာသို႔
က်ည္ဆံေတြ ပလူပ်ံသလို တိုးထြက္သြားသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူ
ေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ အားခနဲ ေအာ္ၿပီး သူမလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္
နားေတြကိုပိတ္သည္။ သူမရဲ ႔ေအာ္သံေၾကာင့္ အသိ၀င္လာသူက ကိုျမင့္ေမာင္။
တျခားဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔လက္တစ္ဖက္ကို ဖမ္းဆြဲၿပီး
ေနာက္ဘက္ရွိ မလြဲေပါက္ရွိရာသို႔ တအားကုန္ေျပးသည္။ လင္းလင္းထက္တို႔က
သစ္ထြန္းရွိရာသို႔ မဲေနသျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္အား သတိမမူမိေခ်
..။
တဒိုင္းဒိုင္း တဒက္ဒက္ႏွင့္ ျမည္ေနေသာ ေသနတ္သံမ်ားက
တရုတ္ႏွစ္ကူးတြင္ေဖာက္ေသာ ေဗ်ာက္အိုးမ်ားထက္ပင္ အဆက္မျပတ္ ဆူညံစြာ
ေပၚထြက္ေနသည္။ သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့မည္ဆိုတာကို
ကိုျမင့္ေမာင္ မစဥ္းစားရဲပါ။ သူ႔ကို ကယ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ေသခ်ာစြာ
ေလ့က်င့္ထားသည့္ဟန္ ရွိေသာ အၾကမ္းဖက္သမားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္၍
ကိုျမင့္ေမာင္ လူစြမ္းေကာင္း မလုပ္ရဲေခ်။ သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္
ကံေကာင္းပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းရင္း ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔လက္ကို မလႊတ္တမ္းဆြဲကာ
ဓါတ္ခြဲခန္းမ်ားရွိရာဘက္သို႔ တဟုန္ထိုးေျပးသည္။
ေကာ္ရစ္တာ
တေလွ်ာက္ေျပးလာရင္းမွ ေနာက္ထပ္ သံတခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေသာအခါ
ဓါတ္ခြဲခန္း ရွိရာသို႔ ေရာက္သည္။ မ်က္စိကို အျမန္ကစားရင္း ပုန္းကြယ္ဖို႔ရာ
ရွာေနစဥ္မွာပင္ သူတို႔ ေျပးလာရာ ေကာ္ရစ္တာဘက္မွ အသံမ်ားကို ၾကားရသည္။
"ျမန္ျမန္ .. ကိုျမင့္ေမာင္ .."
သူ႔ထက္စာလွ်င္ ဘယ္ေနရာ ဘာရွိလဲဆိုတာ သိေနသည့္ ေဒါက္တာ၀င့္သူက
အခန္းတစ္ခုကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ Storage Room ဆိုၿပီး တံခါး၀ရွိ Label က
ျပေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာ၀င့္သူ အႀကံအတိုင္း စတိုခန္းထဲ ေျပး၀င္သည္။
အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ အခန္းထဲတြင္ ဓါတ္ခြဲခန္းသံုး ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ပြေနသည္။
ပစၥည္းပစၥယေတြႏွင့္ မတိုက္မိေအာင္ သတိထားေလွ်ာက္ရင္း အခန္းေထာင့္နားရွိ
သံဗီဒိုတစ္လံုးဆီသို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရာက္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က
ဗီဒိုတံခါးကုိ ဆြဲဖြင့္ရင္း ေဒါက္တာ၀င့္သူအား အထဲသို႔ တြန္းထည့္သည္။
ၿပီးေတာ့ သူက ေနာက္ကလိုက္၀င္သည္။
"အသံမထြက္နဲ႔ .. တိတ္တိတ္ေန"
ေဒါက္တာ၀င့္သူအား သတိေပးေျပာရင္း သူမလက္တစ္ဖက္အား ေနာက္ဖက္မွ
ထိန္းကိုင္ထားသည္။ သံဗီဒိုက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းျဖစ္သည့္အတြက္ လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္
ေနရာက သိပ္မရွိ။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ေနာက္ပိုင္းႏွင့္ ကုိျမင့္ေမာင္ရဲ
႔ေရွ႔ပိုင္းက အလိုလိုထိၿပီး ပူးကပ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး
ဒါကို ဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္ႏုိင္အား။ အျပင္ဘက္တြင္ ေပၚလာသည့္ အသံမ်ားကိုသာ
နားစြင့္ေနမိသည္။
တကယ္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ စတိုခန္းထဲ
၀င္ပုန္းၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္။ ေသနတ္သံမ်ား ရပ္စဲသြားၿပီး ေကာ္ရစ္တာတေလွ်ာက္
ေျခသံေတြ ၾကားလာရသည္။ ခနအၾကာတြင္ စတိုခန္းတံခါးက ၀ုန္းခနဲ ပြင့္သြားသည္။
လူတစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ၀င္လာသလို ထင္ရသည္။ ဗီဒိုထဲပုန္းေနသည့္
ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ အသက္ေတာင္ ျပင္းျပင္း မရွဴရဲ။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ
႔ကိုယ္ေလးေလးက မသိမသာေလး တုန္ခါေနၿပီး၊ ကိုျမင့္ေမာင္ကမူ နားသယ္စပ္တြင္
ေခြ်းေစးမ်ားျပန္လာသည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းပါသည္။
၀င္လာသူက စတိုခန္းထဲတြင္ ပစၥည္းေတြ ရႈပ္ပြေနလို႔လား မသိ။ ေသခ်ာစြာ
စစ္ေဆးၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ခဏအၾကာတြင္ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ အသံေတြ ျပန္လည္
တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ကမူ မလႈပ္မယွက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ ပူးကပ္စြာ ရွိေနထားဆဲပင္ ..။
အခ်ိန္အနည္းငယ္
ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ စိုးရိမ္ပူပန္ေနသည့္ ေသာကက
အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြားသည္။ ထိုေရာအခါ သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ ပူးကပ္ေနသည့္
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔တင္ပါးႀကီးမ်ားကို သတိျပဳမိသြားသည္။ သူသတိျပဳမိသလို
ဘယ္လုိေၾကာင့္မွန္းမသိ အခုအခ်ိန္ထိ မာန္က်ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိသည့္
လီးႀကီးကလည္း သိေနသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔တင္ပါး၀ိုင္းႀကီး ႏွစ္ဖက္ၾကားရွိ
အဓိကေနရာကို သြား၍ ေထာက္ထားသည္။
ေဒါက္တာ၀င့္သူကိုယ္ေပၚတြင္ Lab coat
ေတာ့ ရွိေနပါသည္။ ကုတ္အကၤ် ီေအာက္တြင္ business skirt ကလည္း တစ္ထပ္
ထပ္ရွိေနသည္သာ။ သို႔ေသာ္လည္း အၿမဲတမ္း သြားရည္က်ခဲ့ရေသာ စိတ္ကူးထဲက
နတ္မိေလးရဲ ႔တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို လီးႏွင့္ေထာက္ထားရသည္ ဆိုေသာ
အေတြးေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဘယ္လိုမွ စိတ္ထိန္းလို႔မရ။
ဗီဒိုက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ကပ္သတ္၍ ေနေနရသည့္တိုင္ သူ႔ခါးကို မေတာ္တဆႏွယ္
တြန္႔မိသည္။ ထိုေရာအခါ လီးတန္က ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ဖင္ၾကားတေလွ်ာက္
ေလွ်ာတိုက္ေျပးသည္။ အ၀တ္ေတြသာ ခံမေနလွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ သူ႔လီးက
ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔အဖုတ္အား ေျပးေထာက္ေပလိမ့္မည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ေသြးေတြ
ဆူပြက္လာသည္။ အခုမွ သတိျပဳမိသည့္ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ကိုယ္မွ ပ်ံ ႔လြင့္လာေသာ
ေရေမႊးနံ႔က သူ႔nerve ေၾကာေတြကို အစြမ္းကုန္ ႏိႈးဆြေနသည္။///
“က်မတို႔ တံခါးဖြင့္လို႔ ရၿပီလား ကိုျမင့္ေမာင္”
ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ခန္႔မွ် ၾကာေသာအခါ သူမရဲ ႔တင္ပါးအိအိႀကီးမ်ားအား
သိသိသာသာ ပြတ္တိုက္ေနသည့္ လီးေၾကာင့္ ေဒါက္တာ၀င့္သူ အေနရခက္လာဟန္ ရွိသည္။
ေအာင့္အီး၍ မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး သူမမ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ဘက္သို႔
အသာငဲ့ေစာင္း၍ ေမးသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ႏွာ၀မွ ထြက္ေသာ ေလေႏြးေႏြးမ်ားက
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ပါးတစ္ဖက္ကို က်ီစယ္သလိ္ုျဖစ္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္အေနႏွင့္ကလည္း ေဒါက္တာ၀င့္သူ ၿငိမ္ခံေနလို႔သာ ကဲရတာ ျဖစ္သည္။ သူမက အခုလို ထုတ္ေမးလာမွေတာ့ သူလည္းပဲ ဆက္မပြတ္ရဲပါ။
“ရၿပီ ထင္တာပဲ” (၀မ္းနည္းသံတစ္၀က္ႏွင့္ေျပာရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ သေဘာတူလိုက္ရသည္)
ႏွစ္ေယာက္သား သံဗီဒိုထဲမွ အသံမၾကားေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ထြက္လာၾကသည္။
အျပင္ဘက္တြင္ ဘာသံမွ မၾကားရသည့္တိုင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကမ္းဖက္သမားေတြရဲ ႔
အႏၱရာယ္ေၾကာင့္ အရဲမစြန္႕ရဲပါ။
“အျပင္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္” (ေဒါက္တာ၀င့္သူကပဲ အျပင္ဘက္ကို နားစြင့္သလို လုပ္ရင္း စကားစသည္)
“အင္း .. ဒါနဲ႔ .. ေဒါက္တာ၀င့္သူ .. အထဲမွာ ထိမိသလို ျဖစ္ေနတာ ေဆာရီးပဲ
... ခင္ဗ်ားလဲ ျမင္မွာပါ .. ဟိုအမ်ဳိးသမီးက က်ဳပ္ဟာကို ေရလည္ကိုင္ၿပီး
ႏိႈက္ေနတာကို”
သူ႔အျပစ္လြတ္ေအာင္ ေျပာရင္း မတရားကို
တင္းမာတက္ေနသည့္လီးေၾကာင့္ ကုိျမင့္ေမာင္ သူ႔ဂြၾကားကို
လက္ျဖင့္ဆုပ္ထားရသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူက သူ႔႔ပံုစံကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္သည့္
အမူအရာ ျပသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔ေအာက္ပိုင္းကို တစ္ခ်က္သာၾကည့္ၿပီး
ဆက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားသည္။
“ရတယ္ ကိုျမင့္ေမာင္ .. အခု က်မတို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ” (စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေအာင္ ေဒါက္တာ၀င့္သူကပင္ အစေဖာ္ေပးမိသည္)
“မသိဘူးဗ်ာ .. က်ဳပ္ အခုေလာေလာဆယ္ ဘာမွ ေတြးလို႔မရဘူး .. ဒီမွာ မတရားတင္းေနတာဗ်”
ကိုျမင့္ေမာင္ခမ်ာလည္း တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သနားဖို႔ ေကာင္းသည္။ တစ္ညလံုး
ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္တြင္ သူ႔လီးက ဓါးစားခံလို ျဖစ္ေနသည္။
တစ္ခါလည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ အေျခအေနေပးလို႔ လီးေထာင္လာခဲ့သည္ျဖစ္ရာ
အခုက်ေတာ့ ရုတ္ခ်ည္းျပန္ကို မက်ေတာ့။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီလည္း နဂိုကတည္းက
၀တ္တတ္သည့္သူ မဟုတ္လို႔ မာေတာင္ေနသည့္ လီးထိပ္က အရည္ၾကည္မ်ားေတာင္
ထြက္ေနရွာသည္။ ေဘာင္းဘီသားကို အတင္းေထာက္ထားသည္ျဖစ္ရာ ဆီးစပ္ေရွ
႔ပိုင္းတြင္ စိုတိုတိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနရထိုင္ရ ခက္ေနရာ ဘယ္လိုမွ
မထိန္းႏိုင္ဘဲ လီးကို အသာပြတ္မိသည္။
“ရွင္ .. ဘာလုပ္ေနတာလဲ ... ရွင္ security guard မဟုတ္ဘူးလား .. ဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား”
“က်ဳပ္ မရေတာ့ဘူး ေဒါက္တာ၀င့္သူ .. လီးကို အျပင္ထုတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္”
(ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာ၀င့္သူ ေျပာသမွ်ကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားဘဲ လီးကို
ေဘာင္းဘီထဲမွ ဆြဲထုတ္ဖို႔ျပင္သည္)
“အာ .. ရွင္ .. မလုပ္နဲ႔”
ေဒါက္တာ၀င့္သူ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ အျမန္ကန္႔ကြက္၏။ သို႔ေသာ္
သူမစကားေတြက ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ မထိေရာက္ေတာ့ပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္က ယူနီေဖာင္း
ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး အထဲမွ တင္းမာေနသည့္ လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီ
ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေျမြေဟာက္တစ္ေကာင္
ပါးပ်ဥ္းေထာင္သလို ေျဖာင္းခနဲ ထြက္လာသည့္ လီးတန္ႀကီးေၾကာင့္ အေစာကထက္
မ်က္လံုးပိုျပဴးသြားရရွာသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ရုပ္ကေတာ့
ပံုမလာေပမယ့္ လူကေတာ့ လံုၿခံဳေရးအေစာင့္ ဆိုသည့္အတုိင္း
ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ရွိသည့္ ဗလေတြထက္
ပိုေတာင့္သည့္ အရာက သူ႔လီးျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ႔လီးက အေတာ္ကို
ႀကီးသည္။ ထို႔အျပင္ အသားညိဳသည့္လူေတြရဲ ႔ထံုးစံအတိုင္း လီးၾကေတာ့ ညိဳယံုမက
မည္းနက္သည့္အထဲ ေရာက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမည္းပံုက အေရာင္မြဲမြဲႏွင့္
မည္းတာမဟုတ္၊ စိုေျပ၀င္းၿပီး ျမင္လိုက္သည့္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အား ရင္ထဲတြင္
ဖိုလိႈက္သြားေစသည့္ အမည္းမ်ဳိး။
အခုလို လီးတစ္ေခ်ာင္းလံုး
ဆြတာခံရၿပီး ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ တင္းမာေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ႔လီးက
လီးေမြးေတြၾကားထဲမွ ရွင္းရွင္းႀကီး ထိုးေထာင္ၿပီး ထြက္ေနေလရာ
ဒံုးက်ည္တစ္စင္းႏွင့္ေတာင္ တူလွသည္။ လီးထိပ္အေရးျပားကလည္း ျဖတ္ထားသည္ ျဖစ္၍
အရည္ၾကည္စို႔ၿပီး မာလံုးေနသည့္ ထိပ္ဖူးက ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္လံုးကို
ေရေဆးထားသလို ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနသည္။ ေဒါက္တာ၀င့္သူရဲ ႔ ပါးစပ္ေလး
၀ိုင္းစက္ကာ ဟသြားသည္။
(ဆက္ရန္)
No comments:
Post a Comment